Vijftig tinten beige. Met glijmidel. En batterijen.

Ja, ik blog soms. Als het echt teveel wordt. Omdat ik niet meer ventileer op Facebook. Omdat een vriendin -mijn beste- zei dat ik aan 't azijnpissen was. Aan 't brommen. Wat ik eigenlijk wel leuk vind. Omdat het nog steeds beter is dan siroop drinken. Anyway, Vijgtig Tinten. Of hoe weinig fantasie je hebt. Zelfs in je eigen bed. De hardware is beperkt: twee naakte mensen. De creativiteit zou -bij mij toch- omgekeerd evenredig moeten groeien. Less tools, more skills. The rest is up to you. Ik heb nooit -ECHT NOOIT- voor een punt gestaan waarvan ik dacht 'wat moet ik nu?'. Triest dat er boeken en films over moeten gemaakt worden. Gratuit vind ik dat. 'Ja maar David, er kijken wel heel erg veel mensen naar, hé!'. En?? Dus als er veel mensen naar kijken is het goed? Moet ik je nog een 100tal voorbeelden geven waarin zich miljoenen mensen hebben vergist? Dacht ik ook. Dus, nee, de massa is ZEKER niet de referentie. Eerder omgekeerd. Alhoewel, de massa is WEL de referentie. Mainstream. En dat haat ik. Daar loop ik van weg. Daar onthoud ik me van. Met andere woorden, als je Vijftig Tinten goed vindt, dan kom je op mijn 'caution list'. Dan word ik prudent. Dan kweek ik argwaan. Dan stel ik vragen. Dan houd ik dingen tegen het licht. Dank, massa, dat je me scherp houdt. Voor nu: I rest my case. Later is nog ver weg. Er kan nog van alles mijn pad kruisen.

Ik zie niet, ik zie niet, wat jij ziet.

Soms gebruik ik graag mijn eigen gemodificeerde spreekwoorden. In het dagelijks leven bijvoorbeeld. Jullie weten dat. Zoals vandaag, toen er iemand met zijn fiets de straat overstakt, zonder licht, reflectors, verstand, angst, besef, gezond gevoel voor humor, levensverzekering, fluovest, Flor Koninckx. Lekker in het zwart gekleed. Maco Satiné afwerking. Als klap op de vuurpijl (spreekwoordelijk hé, van flairs ook geen sprake). De jonge avond was zo flink gevallen, dat je 'm kon horen stuiteren. Om niet te zeggen, totale duisternis. Antraciet van kleur. 

En dan kon ik nog maar net remmen. ABS is mijn vriend. Het was haast een heel erg zachte weggebruiker. Eerst haren omhoog van 't verschieten (ik kan je verzekeren, dat kost je een levensjaartje of twee, en dat krijg je niet terug, ook niet van een fietser, en ik héb geen haren, wel een baard, maar die hangt er nog). Eerst ongeloof. En dan, kort erna, woede (bij mij vindt dit proces sneller plaats dan de doorsnee Homo Sapiens Non Urinat In Ventum). 'Het was bijna prijs, hé, spook in de nacht!'. Waarop de beste man (vrouw kan ook, in deze moderne wereld): 'Fietsers krijgen toch altijd voorrang?!' Ik snapte de vraag niet, en ze was niet van retorische aard. Hij, denk ik, ook niet. En de gok was best wel duur. Het leergeld onbetaalbaar. Bij de weg ('by the way' past hier niet zo goed), niet waar, van die voorrang, maar goed, waarover hadden we het. Als je zelfs voor de Amerikanski Radar Firma "Tranceptor Technology" onzichtbaar bent, krijg je geen voordelen van twijfel en andere onzekerheidskenmerken meer. Toen, geheel en ineens, borrelde spontaan doch vrij overtuigend volgend spreekwoord naar boven: 'Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, en JIJ moet je mond houden als je weet wat goed voor je is, fietsende nachtaap!'

Toen brak er een stilte aan. Haast vertederend. Maar dat was wellicht maneschijn. De man koos het wildekonijnenpad (denk ik toch, bewezen is het edoch niet). Voor zeker, zijn meest stichtende daad van de dag. Ik heb hem sindsdien niet meer gezien.