Vijftig tinten beige. Met glijmidel. En batterijen.

Ja, ik blog soms. Als het echt teveel wordt. Omdat ik niet meer ventileer op Facebook. Omdat een vriendin -mijn beste- zei dat ik aan 't azijnpissen was. Aan 't brommen. Wat ik eigenlijk wel leuk vind. Omdat het nog steeds beter is dan siroop drinken. Anyway, Vijgtig Tinten. Of hoe weinig fantasie je hebt. Zelfs in je eigen bed. De hardware is beperkt: twee naakte mensen. De creativiteit zou -bij mij toch- omgekeerd evenredig moeten groeien. Less tools, more skills. The rest is up to you. Ik heb nooit -ECHT NOOIT- voor een punt gestaan waarvan ik dacht 'wat moet ik nu?'. Triest dat er boeken en films over moeten gemaakt worden. Gratuit vind ik dat. 'Ja maar David, er kijken wel heel erg veel mensen naar, hé!'. En?? Dus als er veel mensen naar kijken is het goed? Moet ik je nog een 100tal voorbeelden geven waarin zich miljoenen mensen hebben vergist? Dacht ik ook. Dus, nee, de massa is ZEKER niet de referentie. Eerder omgekeerd. Alhoewel, de massa is WEL de referentie. Mainstream. En dat haat ik. Daar loop ik van weg. Daar onthoud ik me van. Met andere woorden, als je Vijftig Tinten goed vindt, dan kom je op mijn 'caution list'. Dan word ik prudent. Dan kweek ik argwaan. Dan stel ik vragen. Dan houd ik dingen tegen het licht. Dank, massa, dat je me scherp houdt. Voor nu: I rest my case. Later is nog ver weg. Er kan nog van alles mijn pad kruisen.